Od Elanor

Blea była miła. Kiedy Joel zaprosił mnie do tańca.. ucieszyłam się. Przynajmniej on bez namowy chciał zatańczyć. Tańczyliśmy.. a przy tym rozmawialiśmy trochę.
-Pewnie Dymitrowi bardzo podobasz się w tej sukni i w ogóle.-powiedział bez większych emocji.
-Nie wiem.-odparłam i zerknęłam w stronę Dymitra.
-Gdzie byłaś?
-Kiedy?-nie zrozumiałam.
-bo wyszłaś z sali.. coś się stało?
-Nie. Poszłam tylko.. odetchnąć świeżym powietrzem.
-Nie wierzę że już niedługo wyjedziesz.-powiedział.
-Ja też.. to takie dziwne..
-Podoba ci się Dymitr? Wydawałaś się szczęśliwa jak tańczyliście..
-N...
Nie zdążyłam odpowiedzieć bo akurat podszedł do nas Dymitr.
-Tu jesteś Elanor. Joel.. mogę odbić ci moja narzeczoną?-podkreślił to ostatnie słowo.
Joel.. nie wiem.. coś mu w oczach.. błysło.
-Jasne.-powiedział sucho i odszedł. Odprowadziłam go smutnym wzrokiem.
-Musimy porozmawiać.
Złapał mnie za nadgarstek i wyciągnął z sali na dwór. Nikogo tam nie było.. byliśmy tylko ja i on.
-Co ty sobie wyobrażasz? Tańczysz i patrzysz się tak na Joela... Flirtujesz z nim?
-On jest moim.. tylko kolegą.
-Na pewno. Nie kłam.
Był zły.
-Słuchaj. To jest TYLKO kolega.. a ty co robiłeś z tymi dziewczynami? Sam mnie zostawiłeś!
-Teraz to ja mam być tym złym?
Złapał mnie mocno za nadgarstki i docisnął mnie do ściany.
-To boli..-powiedziałam.
-Nie obchodzi mnie to. Jeszcze raz.. zobaczę cie przy innym facecie a pożałujesz.
-Nie możesz mi rozkazywać!-powiedziałam.
Puścił mnie ale w zamian za to zamachnął się i uderzył mnie. Gdyby nie ściana upadłabym. Zobaczyłam mroczki przed oczami. Złapałam się za policzka. Patrzyłam się ze łzami w oczach na Dymitra. On wrócił na wesele. Ja podtrzymałam się ściany. Po mojej twarzy spłynęły łzy. Nie wiedziałam co robić. I ja miałam za niego wyjść?
Zrobiło mi się słabo. Musiałam gdzieś usiąść. Ale też nie mogłam zostać na zewnątrz. Przez okno zobaczyłam jak Dymitr w najlepsze bawi się z tymi dziewczynami. Wzięłam kilka głębokich wdechów i weszłam do sali. Przedarłam się na koniec i poszłam do łazienki. Przejrzałam siew lusterku. Na policzku miałam czerwony ślad. Gryzł się z moją różaną cerą. Schłodziłam sobie go trochę wodą i po chwili nie było go praktycznie widać. Wróciłam na salę. Poszłam na druga.. mniejszą. Tam były stoły. Usiadłam na swoim miejscu. Nienawidziłam go.. Nienawidziłam Dymitra. Ale nie mogłam nic poradzić...