Od Elise

Obudziło mnie szczekanie. Od kiedy ja mam psa? Właściwie, gdzie ja jestem? Rozejrzałam się po pokoju. Pierwszą rzeczą jaką zauważyłam, był to jakiś facet w którego byłam wtulona jak w pluszowego misia. Zmarszczyłam brwi, bo nie wiedziałam co się dzieje. A potem kolejne pytania pojawiły się w mojej głowie... Kim ja jestem? Kim jest ten facet? 

Zdziwiona i zaskoczona odsunęłam się od niego i wstałam zbierając rzeczy z ziemi, jak mniemam - moje ubrania. Trudno mi było odnaleźć łazienkę, która okazała się równie duża jak pokój w którym się obudziłam. Ubrałam się i wyszłam do salonu, tam zastałam blondyna, który całował jakąś dziewczynę, też blondynkę. Zaczerwieniłam się i nie wiedząc co mam zrobić odwróciłam wzrok i dopiero po chwili para mnie zauważyła. 

-O, Elise. Will śpi?

Nie wiedziałam co mam odpowiedzieć, po pierwsze, że nie znam imienia tego blondyna, jak i dziewczyny a nawet faceta, z którym spałam w jednym łóżku. Naprawdę nic nie pamiętałam. 

Milczałam, a dziewczyna zmarszczyła brwi widząc moją minę. Dziwnie na to zareagowała, a kiedy się zbliżyła odsunęłam się o dwa kroki. 

-Elise...?

-Mówisz do mnie?-Spytałam cicho.

Dziewczyna zaśmiała się nie dowierzając i spojrzała na Lee poważnie. 

-Nie wygłupiaj się Elise...

-Ale... Ja... Ja nie wiem kim wy... jesteście...-Szepnęłam.

-Lee...? Co ona mówi? Ja o czymś nie wiem?!

-Przepraszam ale... ja... naprawdę nie wiem kim jesteście...

Kiedy wyszedł brunet bez koszulki odwróciłam się i usiadłam na krześle przy blacie i spuściłam wzrok. Dziwnie się czułam, bo nie wiedziałam kim jestem i co tu robię, po prostu to było dziwne... nic o sobie nie wiedziałam... 

-Will...-Pisnęła dziewczyna ze łzami w oczach.

-Co jest?-Spytał ... Will. 

Zbliżył się do mnie i kiedy miał pocałować mnie w policzek, odsunęłam się lekko. Zmarszczył brwi i spojrzał pytająco na tego Lee i dziewczynę.

-O co Ci chodzi Elise?

-Jaka Elise?-Spytałam.

-Will... Ona... Nie wiem jakim cudem ale... straciła pamięć... Nic nie wie.

Will podszedł do mnie i spojrzał mi w oczy. 

-Nie są brązowe, są jasno niebieskie, prawie białe...-Powiedział.

-To znaczy...?-Odezwała się dziewczyna.

-Że demon skasował jej pamięć...

-O czym mówicie? Jaki demon?Kim wy w ogóle jesteście?

-Jestem twoją siostrą Elise... 

-A ty kim jesteś dla mnie?-Spytałam Willa.

-Twoim... chłopakiem.

-Aha... Ale... czemu ja was nie pamiętam?

-A co pamiętasz?-Spytał blondyn.

-Nic... Nie wiem kim jestem, nie wiem kim wy jesteście... Mam jakąś... rodzinę...? 

-Masz tylko mnie.-Szepnęła dziewczyna.

-A mieszkam tutaj... Nie mam nigdzie mieszkania..?

-Mieszkasz z nami, a mieszkanie masz jeszcze po matce w Paryżu.

-Ale... jestem tu bo...?

-Bo kochasz Willa.-Odpowiedział blondyn.-Tak? Czujesz coś do niego?

Kiwnęłam głową powoli.

-Tak... Takie dziwne uczucie w brzuchu... -Blondyn zaśmiał się jako jedyny.

-No widzisz, ale nadal cię stary kocha!

-Ale to nie jest normalne, demon powinien odpuścić...

-Może to zemsta?

-Pisałaś coś na kartkach jak byłaś opętana? 

-Przecież nic nie pamięta Will!-Mówi dziewczyna.-Jezu... co się dzieje...-Szepnęła.

-Nie wiem... trzeba sprawdzić moje rzeczy... książki... może coś tam zapisywałam...

-Trzeba porozmawiać z Damonem.-Szepnęła dziewczyna.

-Kto to?-Spytałam.

-Twój przyjaciel.-Odparł Will.

-Dobrze. Porozmawiam z nim sama... Jeśli jest jak mówicie... jeśli go znałam...No dobra... 

Po godzinie zjawił się ten Damon. Wiedział o wszystkim, bo wyjaśnił mu to Will. Spojrzałam na niego, a potem na Damona. On usiadł przede mną i westchnął dziwnie zaskoczony.

-Mam być przy rozmowie?-Spytał Will.

-Tak.Chcę żebyś tu był.-Powiedziałam niespodziewanie. 

Will bez słowa ale z lekkim uśmiechem usiadł koło mnie wpatrzony w Damona.

-Mówiła coś w psychiatryku o demonie?

-Tak.-Odparł Damon.-Mówiła, że chce ją zabić, ale nie wiem o co dokładnie chodziło. Potem mówiła mi, że coś zapisywała, kiedy demon ją opuszczał.

-Gdzie?-Spytałam.

-Tego nie powiedziałaś. Mówiłaś, że Ci zabrania. 

-Czyli... istnieją demony... anioły... co jeszcze?

-Wszystko.-Szepnął Damon.

-Nie mówmy jej tego, niech żyje w nieświadomości...

-Przecież to dla jej dobra.

-Niech żyje ze mną ale nie musi wiedzieć o istnieniu tych istot...Będzie się czuła bezpieczniejsza.

-Wątpię.

-Ehm... O co chodzi?-Spytałam.

-O nic.-Pokręcił głową Will.

-No dobrze... Nie ważne... Postaram się znaleźć te zapiski... pokażę wam jak coś znajdę.-Westchnęłam.

Tego było za wiele... Ale... Ufałam Willowi... Coś do niego czułam... Czułam coś przyjemnego w brzuchu kiedy przy nim byłam, ale nadal to wszystko było dla mnie zagadką...