Od Valentiny

-Co teraz?

-Nie wiem. 

-NA pewno?

-Chcę ze sobą skończyć... To nie ma sensu.

-No widzisz. Jednak wiesz co teraz.

-Ale czy to dobre?

-Nie wiem. Czas pokarze. Jednak.. czy jesteś szczęśliwa?

-Tak. Nie... nie wiem.

-Zastanów się.

-Czuję się.. dobrze.. jednak mam koszmary. Tam jeszcze było ok. Śniłam sama... tu na początku też było dobrze. Minął miesiąc a ja nie mogę spać po nocach. Moim darem są sny. Ja to kocham ale teraz nie jest tak samo. Widzę mrok za każdym razem jak zamknę oczy. 

-Jaki był twój najlepszy sen?

-Każdy z tatą. Te były wyjątkowe. Chciałabym do nich wrócić i by trwały na wieki.

-On nie żyje. Wiesz o tym?

-Wiem.. poczułam to..

-Jak?

-Na początku poczułam dziwną pustkę. A kiedy po paru próbach nadal nie mogłam odwiedzić go w snach wtedy.. już wiedziałam. 

-Mówisz że chcesz by te sny z nim wróciły i trwały wiecznie?

-Tak. Pragnę tego.

-To może.. zaśniesz na wieki? Będziesz śniła i spotkasz go. I matkę.

Łza spłynęła mi po policzku. 

-Może masz rację..

-Mam. Ale to ty podejmiesz decyzję. Musi być twoja i nie wymuszona. Zastanów się.

-Nie wiem.. nie wiem co robić! Pomóż mi!

-Jak?

-Nie wiem.. doradź mi!

-Sen na wieki..

-To mi doradzasz?

-Tak. Moim zdaniem to najlepsze wyjście. To twój dar. Powinnaś to robić na zawsze. 

-Nie wiem.. nie wiem.. 

-To sie zastanów. Masz czas.

-Mam?

-Tak.. jednak zegar pyka. 

-Ile zostało mi czasu?

-Przyjdą po Ciebie. Jak nie jedni to drudzy. Obie strony chcą twojej śmierci...

-Może oszczędzić im roboty? 

-Sama to powiedziałaś.

-Mozę masz rację...

-Może mam.. a może nie mam. 

-To jak?

-Nie wiem..

-Ty nie wiesz?

-Tak.. ja nie wiem.

-To nie możliwe.

-Dlaczego?

-Bo ty wiesz wszystko.

-Nie prawda.

-Jak to?

-Nikt nie wie wszystkiego.

-Nawet Ty?

-Nawet Ja.

Posmutniałam a kolejne łzy spływały mi po policzkach. 

-To ma sens?

-Ale co?

-Życie?

-Jedni twierdzą że ma.. inni że nie.

-A Ty?

-Zadaj sobie to pytanie.

Zamilkłam. Zastanowiłam się.

-Jak się ma dla kogo żyć to tak.. jednak ja dla kogo mam żyć? Nie.

-Uważasz że nie?

-Tak. Ja nie mam dla kogo żyć.

-Na pewno?

Zawahałam się. 

-Nie wiem... 

-Wiesz.

-Wiem?

-Tak.

-Nie.

-Co nie?

-Nie mam dla kogo.

-Widzisz? Wiesz. 

-To smutne. Rodzisz się by umrzeć prędzej czy później.

-Taki już jest ten świat. 

-To bardzo smutne...-powtórzyłam zamykając oczy a po policzkach płynęły mi kolejne łzy...