Od Johanny

   Siedziałam w samochodzie obserwując Jeremiego. Próbowałam rozszyfrować jego wyraz twarzy. Uśmiech zmieszany ze zdenerwowaniem sprawiał, że było się nad czym zastanawiać. Prowadził też jakoś niepewnie. Jechaliśmy sami samochodem, Kate gdzieś pojechała, a w między czasie coś postanowiłam. Coś, co wydaje się dla Jera beznadziejne, ale dla mnie jest to dobry pomysł. Od czegoś trzeba zacząć... Ja decyduje o sobie, nie nikt inny. Moja decyzja jest nieodwołalna, acz nie jestem pewna jak mam zacząć. Zaciekawiona zachowaniem Jeremiego musiałam zapytać

-Co się tak martwisz?

-Nie... Nie martwie się. Jestem... To nic takiego. 

-Tak. Oczywiście, tylko znam Cię już za długo Jer żebyś wciskał mi kit, że wszystko dobrze. 

-Wiesz... -Zamyślił sie i jakby dostał olśnienia i mówi.-Strata siostry trochę...e... boli. 

-Tak. Ale jesteś zdenerwowany ze względu na jej śmierć?

-Nie, Johna. Naprawdę, to nic takiego. Drobiazg. 

-Mhm... Wiesz co?Mimo wszystko muszę iść na te studia...

Jeremy rzucił mi zaskoczony, ale i piorunujący wzrok. 

-Nie ma mowy. 

-Właśnie, że jest mowa. Jer, to że ty pracujesz, to nie wystarczy. I tak zostało ci kilkanaście lat życia. Muszę myśleć o sobie. O swoim wykształceniu, nie myśl, że będę siedziała w domu jak stara...

-Dobra, dobra... Pogadamy o tym potem.

-Nie, nie potem. Nie teraz. Ja się nie pytam o zgodę, ja to oświadczam. Żeby nie było zaskoczenia. 

-A na co chcesz w ogóle iść?

-Nie powiem tego. 

-Mów.

-Nie. Jer, patrz na drogę a nie na mnie.

-Mam podzielną uwagę. -Uśmiechnął sie.

-Tak, rzeczywiście śmierć siostry tobą ruszyła bardzo... -Zerknęłam na niego z uśmiechem a on westchnął.

-A puścić kierownicę? 

-Oszalałeś. 

-Na twoim punkcie, tak. 

Puścił kierownicę a ja nie wzruszona wpatrywałam się w ulicę z rozbawieniem. Jeremy nie miał zamiaru łapać kierownicy, widziałam to po jego minie. Przewróciłam oczami i roześmiałam się.

-Jesteś nienormalny...-Mruknęłam pod nosem. 

Złapałam ręką kierownicę. 

-No, prowadź tak. -Zaśmiał się. 

-Nie szczerz się tak, tylko łap tą kierownicę. 

Pocałował mnie i złapał ją. Przewróciłam oczami znów i rzuciłam byle jaki komentarz a Jera widać to rozbawiło. 

-Kocham Cię... ale czasem zachowujesz się jak dziecko..

-W łóżku też?-Błysnął zębami. 

-No w łóżku nie. 

Znów usłyszałam jak się śmieje. 

-Jestem aż tak zabawna?

-Czasem tylko. 

Odwróciłam wzrok w stronę szyby. Jeszcze długa droga do domu...