Od Teaurine

Teraz wiedziałam na pewno. Byłam w nim szaleńczo zakochana. Ale nagle usłyszałam krzyk ptaka. Przyleciał wielki piękny ptak cały jakby z wiatru. 

Joel spojrzał się nie wiedząc o co chodzi, ale wiedziałam że to coś znaczy.Wstałam nagle i spojrzałam na Joela.

-Ehm... Musze iść...

-Coś nie tak?

On także wstał. 

-Chciałabym wiedzieć... -Mruknęłam pod nosem. 

Ruszyłam przed siebie. Ale... zatrzymałam się, odwróciłam, i pocałowałam go. Nie mogłam się opanować, uczucia mną kierowały. Delikatnie się od niego odsunęłam ale on odwzajemnił pocałunek. 

-Przepraszam...Kocham Cię...-Mruknęłam i odbiegłam. Ostatnie słowo wypowiedziałam naprawdę cicho, jakbym mówiła to próbując nabrać powietrza po wielkiej walce z samą sobą. 

Ptak poprowadził mnie do domu gdzie naprawdę nie wiedziałam co się dzieje i co kazało mi tak nagle wylecieć z lasu jak torpeda i znaleźć się tutaj. 

-O co chodzi?-Powiedziałam zdyszana bo biegłam tutaj za wielkim ptakiem. Tak, głupio to brzmiało..

Zaskrzeczał i wyleciał po czym zniknął. 

-Bardzo śmieszne...-Mruknęłam.- I co to wszystko!? Głupie figle i zachcianki wiatru!?

Nagle ktoś zapukał do drzwi.

Podbiegłam do nich, otworzyłam i nie patrząc kto to, krzyknęłam.

-Czego!?

No i wtopa. Jacyś ludzie ok. 40/ 45 lat stoją przede mną. Ale ich uroda była nietypowa... elfia wręcz. Patrzyli na mnie jakby byli zbawieni, albo co najmniej zobaczyli upragnioną osobę której szukali od wielu dni. 

-Ehm... Przepraszam ale... Kim jesteście?-Spytałam łapiąc się za głowę zdenerwowana. 

-Tea! Kochanie!-Kobieta rzuciła się na mnie i przytuliła mnie. 

Mężczyzna uśmiechał się a ja delikatnie odepchnęłam kobietę. 

-Czegoś tu NIE ROZUMIEM. Kim jesteście do cholery i skąd znacie moje imię?!

-Jesteśmy twoimi rodzicami Teaurine! Szukaliśmy Cię i...

-SŁUCHAM?! TO MUSI BYĆ POMYŁKA...! Moi rodzice nie istnieją, a raczej dla mnie tak jest. NIE MA ICH W MOIM ŻYCIU i nie będzie! Proszę, poszukać gdzieś indziej bo naprawdę nie MA was w moim życiu. Musze wyjść...

-Ale... Kochanie...

-Zjawiacie się tutaj po 13 latach i myślicie że wam wybaczę?! NIE MA MOWY BYŚCIE BYLI TUTAJ ZE MNĄ! Wynoście się albo ja się wyniosę. 

-Te...

-NIE! NIE CHCĘ Z WAMI MIEĆ NIC WSPÓLNEGO!Żegnam!

Zamknęłam drzwi i odeszłam zdenerwowana. Nie wybaczę im niczego, nie będzie nigdy tak jak zawsze. Odreagowałam w lesie, gdzie położyłam się na piachu, nad jeziorem gdzie chodziłam codziennie. Nie wrócę do domu, na pewno nie. Tu mi lepiej niż z ludźmi którzy ZNISZCZYLI moje dzieciństwo...