Od Akkie

Obudziłam się w pokoju hotelowym. Jak ja tu się dostałam? Co się stało? Ostatnie co pamiętam to... spotkanie z matką i ciemność.

Wstałam z łózka. Czułam sie jakbym miała ogromnego kaca. Odblokowałam telefon i oniemiałam. 58 nieodebranych wiadomości! Wszystkie albo od Christiana albo od Kate albo od Jeremyego albo od.. sama nie wiem tego numeru nie miałam zapisanego a dzwonił równo co godzina od 10 godzin. Najdziwniejsze było to że pamiętam że wizytę matce złożyłam 20 a dziś był.. 26. To było dziwne. Jak mógł mi sie urwać film na 6 dni?! 

Wstałam z łózka i poszłam do łazienki. Zapaliłam światło.. i dostałam szoku. 

Długie brązowe włosy.. stał się długimi blond włosami. Moje oczy pociemniały lekko. W ogóle... byłam kim innym! Co sie stało?!

Nagle głowa mnie rozbolała. Zaczęłam zwijać sie z bólu. Zobaczyłam ciemność.

"W dzień kiedy dwie bliskie sobie spotkają się wszystko co złe pryśnie ukazując prawdziwe oblicze".

Usłyszałam te słowa w głowie .Po chwili wszystko prysło. 

***

Ocknęłam sie w szpitalu. Nie wiedziałam co ja tam robię co sie dzieje i w ogóle. 

-Jak dobrze że sie córeczko obudziłaś.-powiedziała kobieta. 

-Mamo.-poznałam ja po chwili.-Co sie stało?

-Miałaś drobny wypadek Cleo. Będzie dobrze. 

Uśmiechnęłam się. Nie pamiętałam nic. Jedyne co ostatnie pamiętałam.. to.. nic. Czułam sie jak czysta kartka papieru. 

Przyszedł lekarz. 

-Panie doktorze kiedy moja córka wyjdzie ze szpitala? -powiedziała moja mama Kora. 

-Juz jutro bedzie mogła. Zostawimy ja na noc na obserwację. 

-To dobrze.

-Z dziećmi też jest wszystko dobrze. 

-Z "dziećmi"?!-zdziwiłam się.

Lekarz zostawił nas same.

-Kochanie... to trudny temat. Miałaś narzeczonego.. jednak podczas wypadku.. on zginał a ty.. zapadłaś w śpiączkę. Mieliście sie żenić jak tylko urodzisz. 

-Co? Dlaczego nic nie pamiętam?

-Straciłaś pamieć w skutek wypadku.

Nie wiedziałam co sobie o tym myśleć. Narzeczony? Bliźniaki? Wypadek? Utrata pamieć? Pamiętałam tylko matkę i to ze byłam Cleo 19 letnią Ukrainką.

To wszystko było straszne.  

***

Następnego dnia wyszłam ze szpitala. Pojechałam z mamą do szpitala. była jakaś dziwna. Podobno byłam w śpiączce prawie trzy miesiące. Byłam już w 7 miesiącu. Dziwiłam się że utrzymywali mnie i dzieci przy życiu tak długo. 

W domu.. wszystko było dziwne.

-Kochanie idź do pokoju a ja zrobię obiad! 

Intuicyjnie poszłam na górę. Trafiłam szybko do swojego pokoju. Był jakiś dziwny. Nie było żadnych zdjęć... tak jakby tu nikt nie mieszkał. Jednak były moje ubrania i jakieś tam książki. 

Zobaczyłam telefon na szafce nocnej. Był... pusty. Jakby dopiero co kupiony. Może mój stary nie wyszedł cało z wypadku? A szkoda. Czułam że za kimś tęsknie i coś mi nie pasuje. Jednak miałam mamę. I tylko to sie liczyło. Za 2 miesiące miałam rodzić. Musiałam sie przygotować.