Od Elise

Rano obudziłam się w łóżku. Rozejrzałam się czujnie, a łeb nadal mi pękał. Na szczęście, nie kręciło mi się w głowie. Na policzkach poczułam coś... Kiedy dłonią lekko dotknęłam policzka, to ''coś'' okazało się być pająkiem. Był naprawdę duży. Nie taki maleńki, z takimi to ja na co dzień widywałam się w domu w NY. Wstałam kiedy zaczął zmierzać po pościeli. Zatrzymał się na poduszce, wtedy wyszłam z pokoju. Zeszłam na dół i wtedy zauważyłam, że spałam w ubraniach. Musiałam się koniecznie przebrać. Ale do pokoju jakoś bałam się wejść. Kiedy ta myśl, że on tam siedzi w moim pokoju mnie nagle naszła, i że będę z nim spać następną noc, to aż mną rzuciło. Zbiegłam na dół, prawie bym zaryła twarzą kiedy zbiegłam z trzeciego schodka nie zauważając pozostałych. Wpadłam na Joego, który widocznie był rozbawiony moim zachowaniem. 

-Ja dzisiaj śpię na kanapie!-Rzuciłam wyrywając się z objęć Joego. 

-A cóż się takiego stało?

-Na górze... jest wielki pająk... 

Roześmiał się tak, że nie mógł przestać. Ja nie poczułam się głupio, ani nic z tych rzeczy. Po prostu zignorowałam jego zachowanie. 

-Przecież on pewnie boi się ciebie bardziej niż ty jego. Myślałem, że Elise Grace niczego się nie boi. 

-Ja też! Ale zapewniam cię, tego pająka się przeraziłam. Miałam go na twarzy!

Znów się roześmiał, ale tym razem naprawdę nie przestawał. 

-Bardzo,BARDZO zabawne. Zgaduję, że to ty przeniosłeś mnie do pokoju. 

-Tak. Z trudem mi się to udało... Taki pasztet jak ty to naprawdę duże wyzwanie!

-Wal się.-Uśmiechnęłam się i zajrzałam do lodówki.-Chcesz?-Spytałam trzymając w dłoni masło orzechowe. 

Jak zaczarowany kiwnął głową przestając się śmiać i wziął słoik. Po chwili zaczął się delektować papką w słoiku. 

-Jak ty to kochasz...-Mruknęłam czekając na tosty. 

Zignorował mój komentarz. 

-Skąd ty wytrzasnęłaś ten toster?-Zaśmiał się.

-Nie trudno go było nie znaleźć. Był w szafce.

-Ale tych szafek tu jest od groma!Licząc tylko kuchnię.

-No racja, może to mieszkanie jest trochę za bardzo przepchane luksusem... Myślałam, że lubisz tak... żyć. 

-Naprawdę tak myślałaś?

-Kiedy cię pierwszy raz poznałam i zobaczyłam? - Tak właśnie pomyślałam. 

-Bez przesady... 

-Jeśli nie zabijesz albo nie wywalisz tego pająka z pokoju śpię na kanapie. 

Przewrócił oczami.

-Albo ze mną.-Dodał złośliwie.

-Zboczeniec.

-Widzę do śmiechu ci dzisiaj. 

-A tobie jak zwyyyykle nie. 

Kiedy ruszyłam się z miejsca nagle zakręciło mi się w głowie. 

-Mam tego dość...-Szepnęłam. 

W porę złapał mnie Joe. 

-Chyba musisz się położyć.

-Nie szczerz się tak...-Warknęłam.-Ja tam nie wejdę!

-No to śpij na kanapie, albo...

-Zamknij się.-Mruknęłam i usiadłam na sofie. 

Kiedy to się skończy?